Mannréttindaskrifstofa Reykjavíkur virðist aðeins bákn til óþurftaverka

Sirrý Hallgrímsdóttir átti frábæra bakþanka í Frétta­blaðinu í dag, bendir á þá sóun að kasta 160 millj­ónum í mann­rétt­inda­skrifstofu Reykja­víkur og búa þar til 12 störf út í loftið, sennilega bitlinga fyrir pólitíska áhang­endur meiri­hlutans í borgar­stjórn. Ætli t.d. Sema Erla hafi fengið þar inni, af öllum mönnum?!

Notum frekar framlög borgarbúa til bágstaddra og barna sem skortir stuðning!

Já, til hvers er þetta tólf manna bákn sem eyðir 640 milljónum króna á hverju kjörtímabili?!! Hvað hefur það svo sem afrekað? Er ekki hlutskipti öryrkja og útigangsfólks í Reykjavík jafnvel verra en það var áður? Og njóta forsjárlausir feður og börn þeirra nokkurra mannréttinda, ef fráskildum mæðrunum þókknast að slíta öllu sambandi barnsins við föður þess, föðursystkini, frændsystkini önnur og afann og ömmuna? Ætlar mannrétt­inda­skrifstofa Reykjavíkurborgar seint að átta sig á því, að jafnvel Barna­verndar­stofa er farin að skilgreina umgengnis­tálmun foreldris sem OFBELDI? (Undir­ritaður tekur fram, að aldrei hefur hann orðið fyrir þessu sjálfur, en þekkir menn, sem saklausir hafa liðið mikið fyrir þetta, og vitað er um slíka, sem framið hafa sjálfsvíg vegna þess.) En seint verður sagt, að þessi mann­rétt­inda­skrifstofa sé mest í því að rétta hlut þeirra, sem snauðastir, bágstadd­astir og ofsótt­astir eru í samfélaginu, sbr. þessa blogggrein undirritaðs frá 17. apríl 2016:

Borgin vanrækir umönnun útigangsmanna

Það er til skammar fyrir borgina að mál útigangs­manna hafa verið vanrækt. Kona finnst á vergangi í Hafnarfirði með pjönkur sínar í ferðatöskum, hafði misst húsa­skjól fyrir útigangs­menn á Granda; at­hvarf­ið á Lind­ar­götu var tekið úr hönd­um hinna mjög svo hæfu Hvíta­sunnu­manna í Samhjálp (borgar­kerfi Dags B. þykist geta gert betur!); ekki bætir úr skák, að þangað sækir líka vaxandi fjöldi útlendinga; og altöluð er orðin nýbirt grein manns sem var á heimilinu á Álfsnesi á Kjalarnesi, en varð að víkja þaðan, af því að borgin lætur hælisleitendur, sem fara þó sumir alls ekki að húsreglum, njóta forgangs fram yfir íslenzka öryrkja.

Ef eitthvað er, má borgin teljast líkleg til að fara í enn meiri óreiðu og vitleysu með þessi mál það sem eftir lifir af kjörtímabilinu. En rauðbleika borgar­stjórn­in heldur víst eins og Frakka­konungur á sínum tíma að hrunið komi eftir sinn dag!

Jovist, eftir að hennar Dagur verður að kveldi kominn!

Aðeins einn maður í vinstri meirihlutanum hefur staðið með þessu illa stadda fólki, sem nú er að komast á vergang (og fær þó hjálp á kaffistofu á Granda, sjá fréttartengil neðar), og sá er Þorleifur Gunnlaugsson, vara­borgar­fulltrúi Vinstri grænna, sem verið hefur góður talsmaður útigangs­manna innan borgar­stjórnar sem utan og á heiður skilinn fyrir; en hann fær víst engu að ráða.

Hér er grein undirritaðs um þessa mannréttindaskrifstofu frá 4. júlí 2014:

Meint björgunarstarfsemi "mannréttindaráðs" borgarkrata á sér miður þekkilegar hliðar

Mann­rétt­indaráð Reykjavíkurborgar hefur þungvæg verkefni:

1) Að hindra skólabörn í að fá Nýja testamentið.

2) Frægt er þegar það níddist á Íslensku Kristskirkjunni, brá fæti fyrir lögboðið framlag til byggingar hennar.*

3) Að bjarga andarungum á Tjörninni.

Hvað ætli vegi nú þyngst í hugum þessa fólks, Margrétar Sverrisdóttur (Hermannssonar), formanns (sem er örugglega sérmenntuð í andarunga- og mannréttindum), og félaga – Nýjatestamentis-fjandskapurinn, gróf mismununin gagnvart kristnum söfnuði eða andarunginn?

Og hvernig stóð á því að Siðmenntarfólk átti þar svo greiðan aðgang til setu í nefndinni? Ekki eru þeir frá Siðfræðistofnun Háskóla Íslands, það er eitt sem víst er, og ennþá síður frá kristnum stofnunum, enda vinnur "ráðið" gegn kristni og gerir það býsna drýgindalega.

Hins vegar var "ráðinu" alveg fyrirmunað að bæta fyrir vanrækslu borgar­stjórnar og borgarráðs við fátæka í höfuðborginni – útigangsmenn fengu þar ENGAR umbætur á aðstöðu sinni, þótt höfuðgnarrinn hafi lofað því 2009 og enda þótt hr. Þorleifur Gunnlaugsson hafi margsinnis hvatt til þess á því kjörtímabili. Ennfremur var ekkert verið að púkka upp á Mæðrastyrks­nefnd og Fjölskyldu­hjálp Íslands, allt framlag til þeirra skorið við nögl eins og áður, þótt þúsundir hefðu soltið, ef ekki hefði komið til gjafmildi góðra aðila og sjálfboðastarf þessara samtaka að úthlutun matargjafa.

* Íslenska Kristskirkjan er ekki hin kaþólska Kristskirkja í Landakoti, heldur safnaðarkirkja séra Friðriks Schram og trúsystkina hans, sem starfa af miklum heilindum, í evangelískum anda og af þrótti, en kirkjan þeirra er í Grafarvogi, ekki langt frá Egilshöll. Friðrik þekkja margir af þáttum hans á Omega, Trúin og tilveran. En séra Friðrik, ólíkt meirihluta Þjóðkirkjupresta, hefur biblíulegt við­horf í samkynhneigðra­málum, og það fór fyrir brjóstið á "mannréttinda­ráð­inu" sem launaði honum hreinskilnina og hrein-pálínskan kristindóminn með því að koma í veg fyrir lögboðnar fjárveitingar til byggingar safnaðarheimilis. Og það eru ekki mörg ár síðan, þótt fjölmiðlamenn virðist ekkert af þessari mismunun vita.

Jón Valur Jensson.