Þrífst akademískt frelsi án tjáningarfrelsis? Berufsverbot notað í þágu pólitísks rétttrúnaðar!

Er það hlutverk Háskólans í Reykjavík að ofsækja kennara sína vegna þátttöku þeirra í léttu rabbi í lokuðu rými utan vettvangs skólans?

Er það hlut­verk fjöl­miðils eins og DV að lauma blaða­manni inn í rabb­hóp til að slá því síðar upp sem æsi­frétt, að einhver hafi rætt með galsa­fengn­um hætti, meira í gamni en alvöru, um hitt kynið? Birt­ist í því virðing DV fyrir tján­ingar­frelsi manna? Er ekki frelsi manna til "skoð­ana sinna og sann­færingar" (73. gr. stjórn­ar­skrár Íslands) ein megin­forsendan fyrir tilveru­rétti dagblaða eins og DV og samfélagslegu hlutverki þeirra?

Er ritstjórn þess fjölmiðils hreykin af því að hafa komið því til leiðar, að hálærðum háskólakennara var bolað úr starfi með engum fyrirvara vegna skoðana sinna, sem hann gerði ekkert til að dreifa meðal kennara né nemenda og heldur ekki meðal almennings?

Vill ritstjórn DV upplýsa um það, hve alvarleg brot hún telur menn þurfa að fremja til að verðskulda tafarlausa uppsögn úr starfi? Á dóms­vald í slíku máli í háskóla að vera í höndum einnar mann­eskju eða háskóla­ráðs? Og skiptir engu við mat á meintum glæp, með hverjum hætti hann var "framinn" -- er t.d. einkahjal manna engu síður refsivert fyrirbæri þar en opinber orð eða gjörðir?

Hæstaréttardómur mun falla í máli Snorra kennara Óskarssonar gegn Akur­eyrar­bæ hinn 1. nóvember n.k., þ.e.a.s. lokaþáttur réttarhalda gegn bæjarstjórninni, sá sem lýtur að bótakröfu hans vegna ólögmætrar uppsagnar hans úr starfi fyrir 6 árum. 

 Horfir Háskólinn í Reykjavík fram á það með eftir­vænt­ingu að verða dæmdur í tugmilljóna sekt vegna ólögmætrar uppsagnar vinsæls og hæfs og vel máli farins kennara, Kristins Sigurjónssonar?

Hvort stuðlar þetta framferði HR að vaxandi eða minnkandi trausti á skólanum úti í samfélaginu, meðal væntanlegra háskólanema, kennara og stuðnings­aðila? Hyggur æðsta ráð skólans, að þessi skyndilega aðför hans að starfsöryggi og lífs­viður­væri hins ágæta kennara hvetji fyrirtæki, stofnanir og einstaklinga til að láta meira fé af hendi rakna til skóla­starfs Háskólans í Reykjavík?

Og hefur háskóla­rektor HR ekki hugkvæmzt, að með þessum gjörðum hafi háskólinn brotið gegn ákvæðum 73. greinar stjórn­ar­skrárinnar um tjáningarfrelsi? Braut hin fyrir­vara­lausa uppsögn starfsmannsins ekki þennan lokalið 70. gr. stjórnar­skrárinnar að auki: "Hver sá, sem er borinn sökum um refsiverða háttsemi skal talinn saklaus þar til sekt hans hefur verið sönnuð."

Selur mannauðs­stjóri HR sjálfri sér sjálf­dæmi sem í senn sak­sókn­ara og dómara í máli kennara skólans og hvað þeir kunna að hafa sér til gaman­mála úti í bæ?

Munu Bandalag háskóla­menntaðra manna (BHM) og BSRB ekki mótmæla þessari ófyrir­leitnu árás á starfs­réttindi eins af sínum skjól­stæðingum?

PS. Er það ekki ótrúlegt að einhver stelpa, sem kallast mannauðs­stjóri, geti á nokkrum mínútum rúínerað áratuga kennslu­starfi mikil­hæfs og vel menntaðs kennara? Takið líka eftir, að hann kaus EKKI að kynna þessar skoðanir, þessi gamanmál öllu heldur, fyrir mér og þér og hverjum sem er, heldur lét orð sín falla í lokuðum hópi. Hann myndi t.d. aldrei tala svona í alvöru á Útvarpi Sögu. Þar þekkja menn hann einmitt sem einn hinn al-málefna­legasta sem þar kemur í þætti, yfirvegaður og jafnan með góð rök á takteinum. Og ég ber fullkomið traust til orða hans um að hann meti konur mikils, enda á hann konu, móður, dóttur eða dætur ...

Um þetta mál Kristins hefur mjög mikil umræða farið fram á Facebókar-þráðum í dag og fram á nótt, enfremur að nokkru á Útvarpi Sögu, en þar var einmitt Snorri Óskarsson í viðtali á 5. tímanum í dag, sjá hér: Var vísað úr starfi í miðri kennslu­stund, í stuttri frétt og svo hljóðskrá þar sem hlusta má á allt viðtalið. 

Almennt hefur straumurinn verið með Kristni í Facebókar-umræðu málsins og sitthvað vel sagt. Tökum t.d. með þessa tilvitnun í Guðmund Pálsson lækni: 

Hann ætti að fara í mál og sjá hvernig reiðir af. Kona sem hefði sagt svona á "karlastað" með karlforstjóra (eða mann­auðs­stjóra) hefði aldrei verið rekin fyrir að segja "að hún vilji helst ekki vinna með körlum". Ég held engum hefði dottið í hug að reka konu fyrir svo ágætleg og persónuleg orð. Menn hefðu gantast svolítið með þetta um stund og reynt að dekra hana upp og gera ánægða, málið búið. 
Þetta er bara klaufaskapur og húmors­leysi, hún kann sig ekki manneskjan.

Og Sigurður Þórðarson í Ginseng, stýrimanns­lærður, var með góða ábendingu:

Kristinn sendur á atvinnu­leysis­bætur eftir 19 ára farsælan feril við Háskólann í Reykjavík. Hildur Lilliendahl sem haft hefur uppi svo svívirðileg ummæli um karlmenn á netinu að þau eru alls ekki eftir hafandi hefur hlotið starfsframa hjá Reykjavíkur­borg, verkefnastjóri á sviði jafnréttismála.

Og Olafur Isleifsson bætir við: Maður hefur oft heyrt konur segja verri hluti um karla.

Jón Valur Jensson.

Leitar lögfræðings og vill lítið segja

Íslendingar þurfa að njóta virðingar og það gera þeir með því að standa með eigin menningu!

Íslenska þjóðfylkingin vill standa vörð um eigin tungu, menningu og grunngildi þau sem gert hafa þjóðina að því, sem hún er, og vill ekki láta eyðileggja, mis­bjóða og vanvirða það sem foreldrum og forfeðrum okkar hefur áunnist við að gera þetta þjóðfélag að einu því eftirsóknaverðasta sem á jarðarkringlunni er.

Íslenska þjóðfylkingin hefur pólitískar skoðanir og hugmyndafræði, það sem aðrir flokkar virðast hafa glatað í endalausu miðjumoði og eru komnir langt frá grunnhugmyndum sínum, enda altalað manna á milli að þeim sé illa treystandi.

Íslenska þjóðfylkingin var eini flokkurinn sem stóð vaktina og varaði við nýju útlendingalögunum og fékk á sig þær ákúrur að hann væri rasistaflokkur. En viti menn, flest það sem varað var við hefur þegar komið fram og hefur því miður forsendur til að versna með tilliti til þróunar annarra landa Evrópu. Við erum jú nokkrum árum á eftir þeim, verði ekki gripið inn í þessa kolvitlausu löggjöf. Land sem virðir ekki sín eigin landamæri eða landsmenn á ekki langa lífdaga. Þess vegna þarf að bregðast við og það gerir Íslenska þjóðfylkingin, því erfitt mun reynast fyrir þá flokka sem stóðu að útlendingalögunum  að viðurkenna verknaðinn.

Margir eru í raun fylgjandi þessari stefnu innan annarra flokka en er haldið til hliðar. Áróður frjálshyggjufólks hefur orsakað að ekki hefur mátt ræða þessi vandamál opinberlega, án þess að vera stimplaður sem rasisti. Er þar verið að keyra málfrelsið og skoðanafrelsið niður.

Að vera gestrisin og bjóða fólk velkomið þýðir ekki að vera með buxurnar á hælunum og opna landið upp á gátt. Íslendingar þurfa að njóta virðingar og það gera þeir með því að standa með eigin menningu. Íslendingar eiga að standa vörð um menningu sína  og lífshætti, eins og innflytjendur gera þegar þeir koma til annarra landa, þá halda þeir upp á sína menningu án þess að gera tilkall til að landið sem tekur á móti þeim hendi frá sér sinni. Þetta kallast að hafa rætur.

Íslenska þjóðfylkingin býður öllum landsmönnum, hvaða uppruna sem þeir eiga, að hugsa málið og spyrja sig, í hvernig landi þeir vilja búa. Þá þarf Íslenska þjóðfylkingin ekki að hafa áhyggjur af fylgi, því við erum fyrir fólkið, sjálfstæði þjóðarinnar og skoðanafrelsi.

Við gerð þessa pistils studdist undirritaður við gott innlegg Guðmundar Karls Þorleifssonar, formanns Íslensku þjóðfylkingarinnar, á FB-síðu hans.

Steindór Sigursteinsson.

Vilja menn að þetta gerist hér líka - niðurbrot landsmálsins o.fl. óæskilegt?

Gömul yfirþjóð, með sitt málsvæði víðar en í Þýzka­landi, kemst nú að raun um, að hratt inn­streymi flótta­manna & hælis­leitenda stuðlar að því að þýzka víki fyrir ensku í vax­andi mæli, í stað þess að allir læri tungu landsins. Á veit­inga­stöðum í sjálfri höfuðborginni Berlín er ekki hægt að treysta því lengur að starfsfólkið tali þýzku - enskan er það algengasta! Á þetta hafa bæði ferðamenn og fyrrnefndir hópar sín áhrif.

En þannig er þetta einnig að verða á sumum veitingastöðum okkar í Reykjavík, og er það fremur óþægileg upplifun fyrir landann. Menn geta vitaskuld hent gaman að þessu og sagt að þetta sé gott á okkar þjóðrembu, en reyndar tölum við ekki íslenzku af neinum þjóðrembuástæðum, hún er bara það sem er okkur eðlilegt og jafnframt, í allri hógværð, verðmætt sem tæki okkar í tilverunni til samskipta og til að miðla góðum hugmyndum og arfi og njóta þess sem við höfum lært af öðrum og af verðmætum bókmenntum landsins.

Við Íslendingar erum á okkar hátt með enn viðkvæmara tungumál en stórþjóðin vegna smæðar okkar, og því gæti þetta, sem er að gerast í Berlín, dunið yfir okkur á skemmri tíma en okkur órar fyrir, en vonandi varðveitist þjóðtungan hér um aldir og helzt árþúsund. Það er ekkert unnið við það að enskan, sem gjarnan er flatneskjuleg í munni flestra hér, taki yfir, og það mun ekki auka vegsemd okkar hér í heimi á nokkurn hátt.

Frá Þjóðverjum getum við lært þá lexíu, að mjög hratt innstreymi nýbúa getur valdið röskun í menningu og samskiptum fólks ekkert síður en félagslegum breytingum, lækkandi launum, röskun á leigu- og húsnæðismarkaði ásamt jafnvel ótraustari stöðu kvenna og áhrifum á glæpatíðni. Því verður ekki of varlega farið í þessum efnum og brýn nauðsyn, að nægilegt fé fari til þessara mála til að aðlögun hinna aðkomnu að máli okkar og samfélagi geti á örfáum árum tekizt með viðunandi hætti.

Hitt er svo allt annar handleggur, að stöðva þarf hælisleitenda­strauminn með skjótum hætti og snaggaralegum, eins og Sigríður Andersen hyggst gera. Eftir að það hefur tekizt, vinnst okkur þetta allt miklu léttar, og við verðum líka betur í stakk búin til að taka við raunverulegum flóttamönnum, eftir efnum og aðstæðum. Vegna þess að kristni er nú ofsótt í mörgum löndum heims langt umfram það sem þekktist fram yfir síðustu aldamót, ættum við þar að beina sjónum okkar helzt að kristnum bræðrum okkar og systrum, bæði frá Afríku og Asíu og jafnvel landi eins og Venezúela, þar sem frjálshugsandi fólk er farið að flýja öfgafulla sósíalistastjórn einu sinni enn.

Jón Valur Jensson.

Brjálaður vegna skorts á þýsku